Porady prawneW przedmiotowej sprawie starosta wniósł sprzeciw odnośnie zgłoszenia zamiaru wykonania robót polegających na instalacji tablicy reklamowej 6x18 m wykonanej w formie konstrukcji stalowej, szkieletowo-rurowej, przykręcanej do ułożonych na gruncie prefabrykowanych płyt betonowych. Jednak wojewoda utrzymał w mocy decyzję, gdyż planowane zamierzenie budowlane wymaga uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę. Z art. 3 pkt 3 oraz w art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego wynika, że odnoszą się one do różnych urządzeń reklamowych i na jedne z nich wymagane jest pozwolenie na budowę, a na drugie dokonanie zgłoszenia. Cechą wyróżniającą urządzenia reklamowe zaliczane do budowli (art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego) jest to, że są to urządzenia wolnostojące i trwale związane z gruntem. Przepis art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego stanowi zaś o „instalowaniu tablic i urządzeń reklamowych”. Skoro zatem w art. 3 pkt 3 ustawodawca wymienia wśród budowli „wolnostojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe”, to art. 29 ust. 2 pkt 6 tej ustawy mówiący o „instalowaniu tablic i urządzeń reklamowych” taktuje o innych urządzeniach reklamowych niż te, o których mowa w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego. Również Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał decyzję za niezasadną. Wielkość urządzenia reklamowego, zamontowanego na konstrukcji stalowej i sposób jego wykonania (przykręcenie stalowych słupów do ułożonych na gruncie prefabrykowanych płyt betonowych) świadczą o tym, że jest to wolnostojące trwale związane z gruntem urządzenie reklamowe, o którym mowa w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego. Sąd nie miał wątpliwości, że niniejsza konstrukcja urządzenia reklamowego ma za zadanie zapewnić planowanej inwestycji stabilne i bezpieczne połączenie z gruntem. Uwzględniając pojęcie trwałego związania z gruntem przyjęte w orzecznictwie, Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał więc, że na realizację tegoż obiektu wymagane jest pozwolenie na budowę. Inwestor złożył też skargę kasacyjną, ale Naczelny Sąd Administracyjny zgodził się z Sądem I instancji i uznał, że jest ona niezasadna.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 października 2013 r., sygn. akt II OSK 1147/12
2014-01-03
powrót do listy orzecznictw
