Porady prawneW przedmiotowej sprawie wniosek o wymeldowanie wobec skarżącego złożyła żona, argumentując że mąż nie mieszka pod wskazanym adresem od dłuższego czasu, wyprowadził się i nie łoży na utrzymanie lokalu. Prezydent miasta dokonał analizy dowodów i orzekł, że adresat decyzji mimo że jest widywany w miejscu zameldowania to jednak podjął decyzję o wyprowadzeniu i zaprzestał koncentrować swoje życie osobiste w tym miejscu. W rezultacie organ podjął decyzję o wymeldowaniu, gdyż zostały spełnione prawnie wymagane przesłanki. W odwołaniu od tej decyzji skarżący zarzucił błędną ocenę materiału dowodowego. W uzasadnieniu wskazał, iż organ pominął te okoliczności, które wskazywały na brak definitywnego zerwania przez niego więzi z miejscem zameldowania. Podkreślił bowiem, iż nigdy nie miał zamiaru opuszczenia na stałe lokalu mieszkalnego i przeniesienia swojego centrum życiowego w nowe miejsce. Wojewoda po rozpoznaniu odwołania orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji pierwszej instancji.
WSA, rozpatrując skargę od decyzji, wykazał szereg argumentów dowodzących, że powyższe decyzje były wydane z naruszeniem przepisów prawa, gdyż przesłanki wymeldowania muszą zostać bezsprzecznie stwierdzone, tj. ustalić należy przede wszystkim czy zamiar opuszczenia miejsca pobytu stałego to nie tylko wyrażona werbalnie chęć koncentrowania w dalszym ciągu spraw życiowych w danym lokalu, ale przede wszystkim postrzegalne na zewnątrz przejawy więzi z miejscem pobytu stałego. Dla oceny zamiaru istotne znaczenie mają okoliczności towarzyszące czynności, z którą osoba wnosząca o wymeldowanie wiąże opuszczenie lokalu przez mającego być wymeldowanym. Skład sądu uznał, że: dla oceny zamiaru istotne jest, czy okoliczności sprawy potwierdzają wolę osoby zainteresowanej, czy pozostają z nią w sprzeczności. Do okoliczności takich należą m.in.: sposób opuszczenia lokalu, koncentracja interesów życiowych w danym miejscu a także obiektywna możliwość realizacji woli przebywania w nim. Ustalenie przesłanki wymeldowania nie powinno budzić wątpliwości. Wymeldowanie powinno być bowiem następstwem definitywnego zerwania więzi z miejscem pobytu stałego.
Druga ważna teza dotyczyła zachowania się organu odwoławczego. Sąd stwierdził, że: Przy dwuinstancyjnym postępowaniu administracyjnym, spełnienie przesłanki wymeldowania powinno być oczywiste w dacie ostatecznego rozstrzygania sprawy. Z materiału dowodowego wynika bezspornie, że skarżący, wyprowadzając się z mieszkania uczynił to w następstwie nieporozumień małżeńskich. Opuszczając mieszkanie, nie zabrał wszystkich swoich rzeczy osobistych i zachował klucze do lokalu. Powyższych przejawów faktycznego dysponowania mieszkaniem przez skarżącego przed ostatecznym rozstrzygnięciem sprawy o wymeldowanie, organ odwoławczy nie wziął pod uwagę, wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi rozpatrzenia w drugiej instancji sprawy zgodnie z zasadą dwuinstancyjności postępowania. Organ II Instancji przeoczył, że celem postępowania odwoławczego nie jest kontrola poprawności rozstrzygnięcia podjętego w pierwszej instancji (nie jest to kasacja), lecz ponowne rozpoznanie sprawy z uwzględnieniem zmian w jej stanie faktycznym i prawnym, które nastąpiły w okresie dzielącym orzekanie po raz pierwszy od ponownego orzekania będącego następstwem wniesienia odwołania.
Wyrok WSA w Białymstoku z 21 czerwca 2012 r., sygn. akt II SA/Bk 253/12
2012-10-09
powrót do listy orzecznictw
