Problem z ustaleniem powierzchni użytkowej do opodatkowania

Organ podatkowy I instancji wszczął z urzędu postępowanie w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego od nieruchomości. Powołał biegłego rzeczoznawcę majątkowego, aby ustalić powierzchnię użytkową budynku (hali magazynowej) ze wskazaniem powierzchni przypadającej na każdą z działek oraz wartości rynkowej budowli zlokalizowanych odrębnie na każdej z nich. W ocenie organów, przedmiotowa nieruchomość była związana z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. Biorąc to pod uwagę, burmistrz ustalił podatnikowi wysokość zobowiązania podatkowego.

Następnie ten odwołał się od decyzji Burmistrza. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, iż w materiale dowodowym znajdują się dwa rozbieżne dowody w przedmiocie ustalenia powierzchni użytkowej przedmiotowej hali. Wobec rozbieżności pomiędzy dowodami w zakresie powierzchni użytkowej, kierując się tym, że w oparciu o ustalenia kontroli podatkowej wszczęto postępowanie, a także zasadą in dubio pro tributario (rozstrzyganie wątpliwości na korzyść podatnika), kolegium opierało się na ustaleniach wynikających z oględzin przeprowadzonych w ramach przeprowadzonej kontroli podatkowej. Wynika z nich mniejsza powierzchnia użytkowa przedmiotowej hali, co powoduje konieczność pomniejszenia wymiaru zobowiązania podatkowego, bowiem organ I instancji opodatkował od większej powierzchni użytkowej budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Podatnik odwołał się od powyższych ustaleń.

Działanie na korzyść podatnika?

Sąd stwierdził, iż organ podatkowy wobec różnorodności ocen fizycznych właściwości hali, niezmiennych w datach pomiaru oraz wobec rozbieżności pomiędzy dowodami w zakresie powierzchni użytkowej, kierując się zasadą in dubio pro tributario, przyjął mniejszą powierzchnię do opodatkowania. Stanowisko to wzmacnia wedle organu udział przedstawicieli strony w oględzinach oraz niezgłoszenie do pomiarów uwag, a także niemożność wyjaśnienia wątpliwości.

Niedokładne zbadanie stanu faktycznego

Zdaniem sądu ta odmienność obmiarów stanowisk nie może być tratowana w kategorii nie dających się usunąć wątpliwości, bo takie są w okolicznościach niniejszej sprawy po prostu usuwalne, a brak wnikliwości w badaniu stanu faktycznego jawi się jako jaskrawe naruszenie reguł postępowania dowodowego. A zatem nie ustalono rzeczywistej wielkości podstawy opodatkowania. W związku z tym dokonana subsumcja nie mogła być uznana za prawidłową w zakresie zastosowanej stawki. Zdaniem sądu nie można przecież wykluczyć, że dokładnie przeprowadzone pomiary wykażą, iż także i powierzchnia akceptowana poprzez zasadę in dubio pro tributario jest zawyżona. Tym samym organ podziela argumentację skargi dotyczącą niewystarczającego wyjaśnienia stanu faktycznego.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 20 sierpnia 2019 r., I SA/Łd 215/19.

Krzysztof Janowski, radca prawny, Kancelaria Janowski Markiewicz

2019-11-19

powrót do listy orzecznictw