Plan miejscowy nie dla mieszkańców

Skarga na bezczynność organów samorządu to jedna z gwarancji państwa prawnego. Instytucja ta jest uregulowana m.in. w tzw. ustawie gminnej (art. 101a). Przedmiotowa konstrukcja przewiduje, że każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może – po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia – zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. To samo uprawnienie przysługuje gdy organ gminy nie wykonuje czynności nakazanych prawem albo przez podejmowane czynności prawne lub faktyczne narusza prawa osób trzecich.

Kluczem do możliwości skorzystania z instytucji skargi na bezczynność jest istnienie prawnego nakazu dokonania określonych czynności. Okazuje się jednak, że szereg działań samorządu mających bezpośredni wpływ na sytuację obywatela znajduje się poza kontrolą sądową.

Tak jest właśnie w przypadku zmiany planu miejscowego. Tylko w określonych przypadkach prawo nakazuje dokonać zmiany w planie (np. umieszczenie informacji o lokalizacji lotniska). Tak więc co do zasady zmiana planu miejscowego w granicach prawa pozostaje fakultetem władz samorządowych.

Przekonał się o tym mieszkaniec, który wniósł skargę na bezczynność prezydenta w przedmiocie uchwalenia zmian w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Skarżący wnosił w skardze o wykupienie jego działki zaznaczonej na planie jako obszar przestrzeni publicznej bądź zmianę jej przeznaczenia na budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne.

Skład orzekający sądu odrzucił skargę, argumentując swoją decyzję tym, że nie istnieje w przedmiotowej sytuacji przepis prawa, który nakazywałby dokonanie zmian w planie, tym samym skarga na bezczynność jest bezprzedmiotowa.

Postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 11 lipca 2012 r., sygn. akt II SAB/Łd 75/12

2012-09-20

powrót do listy orzecznictw