Porady prawneTakie stanowisko oprotestował wnioskodawca, składając odwołanie od decyzji. Stwierdził, że sam fakt, iż nieruchomość znajduje się w „gminnym i wojewódzkim wykazie zabytków” nie upoważnia organu do wniesienia sprzeciwu. Przepis art. 39 ustawy Prawo budowlane, który przywoływany jest w uzasadnieniu decyzji, dotyczy pozwolenia na budowę, a nie zgłoszenia, nie może więc stanowić podstawy wniesienia sprzeciwu. Również art. 30 ust. 6 pkt 2 ww. ustawy nie stanowi – zdaniem strony – takiej podstawy, gdyż dla przedmiotowego obszaru nie uchwalono planu miejscowego, a żadnych innych naruszeń przepisów organ nie podaje. Odwołujący się podkreślił również, że przedstawił przygotowane przez projektanta propozycje zamierzonych wiat do zaopiniowania wojewódzkiemu konserwatorowi zabytków i uzyskał pozytywną opinię tego organu. O tym fakcie organ był zawiadomiony. W toku postępowania odwoławczego wojewoda dolnośląski na podstawie art. 136 k.p.a. wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia zgłoszenia o ostateczną decyzję o warunkach zabudowy wydaną w związku z art. 59 ust. 1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Inwestor nie przedstawił w terminie 14 dni żądanej decyzji. W piśmie procesowym poddał jednakże w wątpliwość zasadność żądania organu, domagając się w oparciu o art. 9 k.p.a. wyjaśnienia, m.in. na jakiej podstawie uznano, że wiaty zalicza się do kategorii obiektów budowlanych, o których stanowi art. 59 ust. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz czy w wyniku postawienia wiat dojdzie do zmiany zagospodarowania terenu, skoro mają one stanąć na miejscu wyznaczonym jako już istniejące miejsca postojowe dla samochodów.
Wojewoda dolnośląski nie uwzględnił odwołania i utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji, uznając, że wniesienie sprzeciwu w niniejszej sprawie było zgodne z prawem, lecz z innych przyczyn niż wskazał to organ pierwszej instancji. Zdaniem organu odwoławczego decyzja pierwszoinstancyjna odpowiada prawu mimo błędnego uzasadnienia.
Wojewoda przychylił się do stanowiska, że podstawą wniesienia sprzeciwu mógł być przepis art. 30 ust. 6 pkt 2 Prawa budowlanego. Jego celem jest bowiem niedopuszczenie do realizacji inwestycji z pogwałceniem ustaleń planu miejscowego lub innych przepisów. Zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, z zastrzeżeniem art. 50 ust. 1 i art. 86, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy. W myśl ust. 2, przepis ust. 1 stosuje się również do zmiany zagospodarowania terenu, która nie wymaga pozwolenia na budowę, z wyjątkiem, tymczasowej, jednorazowej zmiany zagospodarowania terenu, trwającej do roku. W ocenie wojewody, prawidłowa interpretacja art. 59 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy, uzasadnia przyjęcie stanowiska, że uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy konieczne jest dla robót budowlanych powodujących zmianę zagospodarowania terenu, nawet wówczas, gdy nie wymagają one pozwolenia czy zgłoszenia. Wyjątek stanowi tylko tymczasowe zagospodarowanie terenu. W konsekwencji budowa przedmiotowych wiat garażowych wymaga ustalenia warunków zagospodarowania terenu, gdyż zmienia w sposób oczywisty zagospodarowanie działki, przez wykonanie nowych obiektów budowanych. W związku z powyższym, skoro inwestor nie przedstawił decyzji o warunkach zabudowy, wniesiony sprzeciw odpowiada prawu. Wobec nieuzupełnienia przez inwestora braku w tym zakresie Wojewoda uznał, że zgłoszenie jest niekompletne i narusza art. 30 ust. 2 i ust. 6 pkt 2 ustawy Prawo budowlane.
Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił decyzję wojewody. Sędziowie uznali, że art. 30 ust. 2 Prawa budowlanego nie stanowi podstawy do nałożenia obowiązku uzupełnienia zgłoszenia o decyzję ustalającą warunki zabudowy. Ponadto, organ odwoławczy lakonicznie stwierdził, że planowane roboty budowlane wymagają warunków zabudowy, gdyż powodują zmianę zagospodarowania terenu, nie argumentując jednak należycie zastosowania trybu z art. 59 ust. 1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który nakłada obowiązek uzyskania takiej decyzji o warunkach zabudowy.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 5 lipca 2012 r., syng akt II SA/Wr 221/12
2012-10-09
powrót do listy orzecznictw
