W sprawie, którą zajął się Sąd Najwyższy, chodziło o nieruchomość zabudowaną budynkiem mieszkalnym składającym się z dwóch mieszkań, których właściciele nie mogli dojść do porozumienia, jak zarządzać częściami wspólnymi i korzystać z nich. Wyjściem mogłoby być zniesienie współwłasności przez podział nieruchomości na dwie równe części, ponieważ jednak podziału takiego nie chciał jeden ze współwłaścicieli, drugi wystąpił o zniesienie współwłasności do sądu.
Jednakże art. 3 ust. 1 ustawy o własności lokali stanowi, że nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Jednocześnie kodeks cywilny przyznaje każdemu ze współwłaścicieli prawo domagania się zniesienia współwłasności przez sąd, a zasadą jest, że powinno to nastąpić przez podział fizyczny rzeczy, chyba że byłby on sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo pociągałby za sobą istotną zmianę lub znacznie zmniejszał wartość.
Sąd I instancji uznał, że zniesienie nie jest możliwe właśnie ze względu na art. 3 ust.1 ustawy o własności lokali. Sąd II instancji powziął jednak wątpliwość i skierował pytanie do Sądu Najwyższego, który w uchwale stwierdził, ze taki podział jest możliwy.
Uchwała Sądu Najwyższego y dnia 14.07.2006 r. sygn. III CZP 53/06.
2006-07-14
powrót do listy orzecznictw