Kiedy legalizacja samowoli budowlanej jest konieczna?

„X” nie dopełnił wyżej wymienionych obowiązków, w związku z czym PINB nakazał dokonania rozbiórki wszystkich obiektów budowlanych wzniesionych bez wymaganego pozwolenia na budowę. Od decyzji tej „X” wniósł odwołanie, wskazując, że wybudowanie przedmiotowych obiektów nie wymagało uzyskania pozwolenia na budowę. Podczas oględzin w trakcie postępowania przed II instancją okazało się, że 2 obiekty pełniące funkcje sanitariatów zostały już rozebrane. Wobec powyższego Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego uchylił decyzję PINB po to, aby wydać nakaz rozbiórki pozostałych budynków, czyli de facto uznał stanowisko PINB za zasadne. Na powyższą decyzję „X” wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

W postępowaniu sądowym ustalono, że zaskarżony nakaz Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z 20 września 2018 r. jest zgodny z prawem.

Zdaniem Sądu znajdujące się na terenie przedmiotowych działek obiekty, nietrwale związane z gruntem, wraz z zadaszonymi tarasami, o konstrukcji drewnianej, pełniące funkcję rekreacji indywidualnej, są obiektami budowlanymi w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego, co do których zastosowanie znajduje przepis art. 48 ustawy Prawo budowlane.

Sąd przyznał rację orzekającym w sprawie organom, że przedmiotowe obiekty są tymczasowymi obiektami budowlanymi, a nie budynkami, ponieważ nie są trwale związane z gruntem. Sąd podkreślił, że przepis art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane wyjaśnia, że obiektem budowlanym jest budynek, budowla bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych. Zgodnie bowiem z art. 3 pkt 5 ustawy Prawo budowlane przez tymczasowy obiekt budowlany należy rozumieć obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przykrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe.

Sąd wyjaśnia przy tym, że o tym, czy dany obiekt budowlany jest trwale połączony z gruntem decyduje nie tyle sposób i metoda jego związania z gruntem, czy też technologia wykonania fundamentu (która w aktualnym stanie wiedzy technicznej może być różna oraz możliwości techniczne przeniesienia tego obiektu budowlanego w inne miejsce), ale to, czy jego wielkość, konstrukcja, przeznaczenie i względy bezpieczeństwa wymagają takiego trwałego związania.

W związku z powyższym zdaniem Sądu przedmiotowych obiektów nie można zakwalifikować jako wolno stojących parterowych budynków rekreacji indywidualnej, rozumianych jako budynki przeznaczone do okresowego wypoczynku, o powierzchni zabudowy do 35 mkw., których to liczba na działce nie może przekraczać 2 na każde 500 mkw. powierzchni działki, a które można realizować na podstawie zgłoszenia po zmianie Prawa budowlanego obowiązującej dopiero od 28 czerwca 2015 r., stosownie do treści art. 29 ust. 1 pkt 2a ustawy Prawo budowlane.

Sąd wskazał, że zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami, wyżej wspomniane obiekty nie stanowią budynku, lecz tymczasowy obiekt budowlany. Jednocześnie Sąd podkreślił, że ocena, czy miała miejsce samowola budowlana, dokonywana jest zawsze według przepisów Prawa budowlanego obowiązujących w momencie dokonania samowoli. Jak wskazano powyżej, przedmiotowa nowelizacja weszła w życie dawno po dokonaniu samowoli.

Sąd podkreślił również, że „X” nie dopełnił obowiązków wynikających z procedury legalizacyjnej. Z powyższych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę.

2019-07-08