Budowa przyłączy

Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego, realizację budowy przyłączy do sieci do lokalizacji wodomierza głównego i urządzenia pomiarowego zapewnia na własny koszt osoba ubiegająca się o przyłączenie nieruchomości do sieci – art. 15 ust. 2 ustawy z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków.

Zgodnie z aktualną definicją ustawową, przyłącze kanalizacyjne to odcinek przewodu łączącego wewnętrzną instalację kanalizacyjną w nieruchomości odbiorcy usług z siecią kanalizacyjną, za pierwszą studzienką, licząc od strony budynku, a w przypadku jej braku – do granicy nieruchomości gruntowej. Innymi słowy (w pewnym uproszczeniu), odcinek przewodu łączący nieruchomość od granicy działki z siecią kanalizacyjną nie jest przyłączem, a więc nie ma podstaw do obciążania odbiorcy obowiązkiem czy kosztami jego budowy.

Gdyby odbiorca na własny koszt wybudował tę część instalacji, miałby wówczas prawo żądać zwrotu kosztów od przedsiębiorstwa. Wynika to z art. 31 ust. 1 powołanej ustawy. Stanowi on, że osoby, które wybudowały z własnych środków urządzenia wodociągowe i urządzenia kanalizacyjne, mogą je przekazywać odpłatnie gminie lub przedsiębiorstwu wodociągowo-kanalizacyjnemu na warunkach uzgodnionych w umowie. Potwierdził to Sąd Najwyższy, który stwierdził, że wybudowany przez inwestora poza nieruchomością odcinek przewodu kanalizacyjnego, w zakresie, w jakim łączy wewnętrzną instalację kanalizacyjną danej nieruchomości z istniejącą siecią kanalizacyjną, stanowi urządzenie kanalizacyjne, o którym mowa w art. 31 ust. 1 ustawy z 7 czerwca 2001 roku o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. W związku z tym osoby, które same, w celu przyłączenia się do sieci wodno-kanalizacyjnej sfinansowały budowę urządzenia wodociągowego lub urządzenia kanalizacyjnego znajdującego się poza ich działkami, nawet gdy urządzenia te służyć miały jedynie zaspokajaniu potrzeb danej prywatnej nieruchomości, mogą liczyć na zwrot kosztów budowy tych urządzeń. Zgodnie bowiem z powołanym wyżej przepisem mogą one przekazywać odpłatnie gminie lub przedsiębiorstwu wodociągowo-kanalizacyjnemu przedmiotowe urządzenia na warunkach uzgodnionych w umowie.

Przy tym trzeba podkreślić, że należność za przekazane urządzenia wodociągowe i urządzenia kanalizacyjne może być rozłożona na raty lub uwzględniona w rozliczeniach za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków. Natomiast w wypadku braku stosownej umowy możliwe jest sądowe dochodzenie zwrotu poczynionych nakładów. Roszczenie osoby, która na własny koszt wybudowała urządzenia wodociągowe i kanalizacyjne, nie ulega przedawnieniu.

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13.09.2007 r., sygn. akt III CZP 79/07.

2007-10-30

powrót do listy orzecznictw