Systemy suchej zabudowy wnętrz

Powszechnie stosowane dziś techniki i materiały do wykańczania wnętrz pozwalają na niemal dowolne kreowanie przestrzeni, w której żyjemy. Ponadto, problemu nie stanowi w tym przypadku połączenie estetyki i funkcjonalności. Sucha zabudowa wnętrz to rozwiązanie idealne tam, gdzie chcemy ukryć elementy domowych czy biurowych instalacji. To także możliwość stworzenia interesującej aranżacji wnętrza.

Sucha zabudowa to termin związany przede wszystkim ze stosowaniem tzw. ścian szkieletowych i podwieszanych sufitów. Od tradycyjnych technologii mokrych, suchą zabudowę odróżnia przede wszystkim znacznie mniejsza masa i sposób wykonania. Na elementy systemu składają się głównie profile metalowe, które tworzą ruszt konstrukcyjny (w większości przypadków wypełniony wełną mineralną), do którego przymocowuje się okładzinę w postaci płyt gipsowo-kartonowych. Łączenia pomiędzy płytami pokrywa się odpowiednim gipsem szpachlowym lub gładzią, w celu nadania powierzchni pożądanych cech estetycznych. Przegrody budowane robione techniką suchej zabudowy to rozwiązanie systemowe.

Profile stosowane na elementy konstrukcyjne są ocynkowane z uwagi na korozyjny wpływ gipsu na stal. W zależności od przeznaczenia, wyróżnić możemy kilka podstawowych rodzajów profili, a do najpopularniejszych należą te w kształcie litery C i U. Elementy dodatkowe to wszelkiego rodzaju wieszaki, łączniki krzyżowe i zaczepy. Do montażu konstrukcji można użyć również elementów drewnianych, są one jednak rzadziej stosowane.

Odpowiedni kształt profili umożliwia łatwe mocowanie wypełnienia oraz poszycia z płyt gipsowo-kartonowych. Na rynku dostępnych jest kila rodzajów płyt, a ich wybór zależy od charakteru pomieszczenia, w którym mają być zamontowane. Najpopularniejsze są płyty zwykłe, stanowiące połączenie rdzenia gipsowego i okładziny z kartonu – oznaczone są symbolem A (dawniej GKB) Płyty dostępne są w kilku wymiarach – mogą mieć grubość 6,5; 9,5 lub12,5 mm, ich szerokość wynosi natomiast 120 cm, a wysokość w zależności od producenta: 200, 260 lub 300 cm. W pomieszczeniach o podwyższonej wilgotności, takich jak łazienka, toaleta czy kuchnia, należy stosować płyty impregnowane, które mają kilkukrotnie mniejszą chłonność niż płyty zwykłe. Oznaczone są symbolem H2 (dawniej GKBI) i często występują w kolorze zielonym. Przy ich użyciu należy pamiętać, żeby w miejscach szczególnie narażonych na bezpośrednie działanie wody – takich jak okolice umywalek, wanien czy pryszniców – płyty zabezpieczyć dodatkowo folią w płynie. Jeśli zależy nam na zwiększonej odporności ogniowej, możemy zastosować płyty ognioochronne oznaczone jako F (GKF). Oczywiście producenci oferują również płyty, które łączą w sobie kilka właściwości. Na rynku dostępne są płyty o oznaczeniu FH2 (GKFI) lub też płyty specjalne mające np. podwyższoną izolacyjność akustyczną, płyty twarde dodatkowo zbrojone włóknem szklanym czy odporne na promienie X przeznaczone do pracowni rentgenowskich w szpitalach i przychodniach lekarskich.

Bez względu na typ płyty, systemy suchej zabudowy posiadają szereg zalet. Niewątpliwym plusem stosowania omawianych rozwiązań jest fakt, iż systemy takie są lekkie, dzięki czemu nie obciążają elementów konstrukcyjnych, a przez to wykonywanie konstrukcji nośnych wiąże się z niższym kosztem. Dla porównania: masa 1 mkw. ściany kartonowo-gipsowej może wynosić zaledwie 25 kg (w zależności od grubości), a ściany murowanej z bloczków od 80 do nawet 200 kg. Komponenty do suchej zabudowy zapewniają odpowiedni poziom trwałości ogniowej (nośności, szczelności i izolacyjności ogniowej), izolacyjności akustycznej i termicznej. Związane z tym parametry zależą przede wszystkim od rodzaju i grubości zastosowanej wełny mineralnej. Sucha zabudowa umożliwia również prowadzenie i ukrycie instalacji wewnątrz ściany Jako końcowy etap przy realizacji ścian lub sufitów w systemach suchej zabudowy wykonuje się szpachlowanie połączeń przy użyciu odpowiedniego gipsu lub masy szpachlowej. Tylko dobór odpowiedniego materiału (najlepiej wchodzącego w skład całego systemu) oraz staranne i fachowe wykonawstwo pozwoli uniknąć w przyszłości nieestetycznych pęknięć i rys w narożnikach i na łączeniach płyt gipsowo-kartonowych.

Systemy suchej zabudowy z powodzeniem stosowane są także do budowy podłóg. Suche podłogi, często określane jako suchy jastrych, to doskonała alternatywa do podłoży realizowanych na mokro. Dzięki temu są coraz częściej stosowane zarówno w nowych budynkach, jak i tych remontowanych – zwłaszcza tam, gdzie nie jest wskazane nadmierne obciążenie stropu. Jako suchą podłogę stosuje się płyty gipsowo-włóknowe, a także suchą podsypkę lub masę samopoziomującą służące do wyrównania podłoża.

Możliwość zastosowania komponentów do suchej zabudowy, cechujących się bardzo zróżnicowanymi wymiarami sprawia, iż zyskujemy dużą swobodę projektowania, a dzięki niewielkiej grubości ścianek oszczędzamy powierzchnię użytkową. W porównaniu do zabudowy tradycyjnej, ściany szkieletowe dają zdecydowanie większe możliwości demontażu i zmiany aranżacji. Możemy zbudować meblościanki, półki, zabudować szafę czy wannę oraz ukryć nieestetycznie wyglądające rury i przewody. Z użyciem odpowiednich narzędzi możliwe jest wycięcie w płytach fantazyjnych kształtów czy otworów. Tak naprawdę, w przypadku suchej zabudowy granice funkcjonalności wyznacza przede wszystkim wyobraźnia inwestora.

Mateusz Szubel
krn.pl