Zasiedzenie przez Skarb Państwa

Władanie cudzą nieruchomością przez Skarb Państwa, uzyskane w ramach sprawowania władztwa publicznego, może być posiadaniem samoistnym prowadzącym do zasiedzenia. Przy czym zasiedzenie nie biegnie, jeżeli właściciel nie mógł skutecznie dochodzić wydania nieruchomości.

Sąd Najwyższy uchwałą pełnego składu Izby Cywilnej, z 26 października 2007 r., sygn. akt III CZP 30/07, stwierdził, że władanie cudzą nieruchomością przez Skarb Państwa, uzyskane w ramach sprawowania władztwa publicznego, może być posiadaniem samoistnym prowadzącym do zasiedzenia. Przy czym zasiedzenie nie biegnie, jeżeli właściciel nie mógł skutecznie dochodzić wydania nieruchomości.

Chociaż nie opublikowano jeszcze uzasadnienia przedmiotowej uchwały, potwierdza ona jednak – także w stosunku do nieruchomości uzyskanych przez Skarb Państwa w ramach sprawowania władztwa publicznego – generalną zasadę zawartą w art. 172 §1 i 2 kc. Zgodnie z nią posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). W takiej sytuacji nabywa jej własność po upływie lat trzydziestu. Przy tym przed 1 października 1990 r. terminy te wynosiły odpowiednio – dziesięć i dwadzieścia lat.

Jednocześnie podkreślono, że zasiedzenie nie biegnie, jeżeli właściciel nie mógł, z niezależnych od siebie powodów, skutecznie dochodzić wcześniejszego wydania nieruchomości. Jest to wynikiem regulacji art. 121 pkt 4 kc w zw. z art. 175 kc wstrzymującej lub zawieszającej bieg zasiedzenia, gdy z powodu siły wyższej uprawniony nie może dochodzić przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw danego rodzaju wydania/zwrotu swej nieruchomości.

powrót do listy artykułów