ArtykułyO tym, że łatwiej dostrzec piękno zabytku niż zniszczonego obiektu na terenie poprzemysłowym – mówi Karoliną Sikorską, zdobywczyni nagrody ufundowanej przez SBDiM.
O tym, że łatwiej dostrzec piękno zabytku niż zniszczonego obiektu na terenie poprzemysłowym oraz o koncepcyjnych projektach – z Karoliną Sikorską, zdobywczynią nagrody ufundowanej przez Zarząd Główny Stowarzyszenia Budowniczych Domów i Mieszkań, rozmawia Natalia Grunsiok.
Wygrana w konkursie SBDiM jest nie tylko wyróżnieniem dla młodego architekta, ale i nagrodą pieniężną. Na co zamierza ją Pani przeznaczyć?
Na podróż. Najpierw jednak obronię pracę dyplomową, później się zastanowię, gdzie wyjadę.
Jaki jest temat Pani pracy dyplomowej?
Praca jest realizowana w Instytucie Historii Architektury i Konserwacji Zabytków. Projekt dotyczy rewitalizacji przestrzeni zabytkowych gazometrów w Warszawie. W przestrzeni poprzemysłowej Woli, bardzo zaniedbanej, o dobrej lokalizacji ze względu na bliskość dworca Warszawa Zachodnia i bezpośrednie sąsiedztwo Centrum Konferencyjnego Expo XXI, zlokalizowane są obiekty: dwa zabytkowe gazometry oraz ślad po trzecim. Chciałabym stworzyć przestrzeń pozwalającą na aktywizowanie ludzi przez sport i rekreację. Jeden z gazometrów będzie spełniał funkcję sportową z przeznaczeniem dla osób młodych, aktywnych. Zaprojektowałam tam skate park, ściankę wspinaczkowa oraz inne przestrzenie do ćwiczeń. Natomiast oferta drugiego gazometru dostosowana będzie do potrzeb rodzin i osób starszych. Znajdować się tam będą m.in. sale do jogi i aerobiku oraz oranżeria. Na całym obszarze wolnym planuję stworzyć park miejski, gdzie powstanie zewnętrzna siłownia publiczna. W miejscu trzeciego gazometru umiejscowiony będzie otwarty basen i plaża.
Fot. 1. Inkubator technologiczny w Krakowie
Wśród Pani projektów moją uwagę przykuł inkubator technologiczny.
Inkubator technologiczny to obiekt będący siedzibą firm startujących na rynku, które w tym miejscu mogą otrzymać pomoc w formie opieki prawnej, doradczej i administracji. Wiedziałam, że muszę stworzyć dla tych przedsiębiorstw przestrzeń pozwalającą na dużą elastyczność. Dlatego postanowiłam zaprojektowaćprostą formę, z zewnątrz urozmaiconą nierównomiernie skomponowanymi wcięciami. Od strony wewnętrznej kubistyczna bryła została skontrastowana obłym kształtem wyciętego dziedzińca, by maksymalnie doświetlić wnętrza biur. Na parterze zaprojektowałam strefę stałą, tj. dział prawny, administracyjny dla jednostek, które mają wspierać młode firmy. Na wyższych kondygnacjach stworzyłam elastyczną w aranżacji przestrzeń o charakterze open space. Z kolei na drugim piętrze strefę konferencyjną.
Przypuszczam, że stworzenie projektu osiedla mieszkaniowego przy porcie w Krakowie nie należało do zadań łatwych. Tym bardziej że tamtejszy teren jest trudny do zagospodarowania.
Realizowałam taki projekt urbanistyczny na czwartym roku. Dotyczył zaniedbanego obszaru przy porcie. Nad projektem pracowałam wspólnie z Moniką Ryszką. Naszym celem było stworzenie wielofunkcyjnej przestrzeni mieszkaniowej wyposażonej w sieć atrakcyjnych miejsc użyteczności publicznej, które mają na celu integrację oraz aktywizację mieszkańców. Chciałyśmy wykreować przestrzeń o charakterze ponadlokalnym, m.in. poprzez zastosowanie różnorodnych form typologicznych zabudowy, np. obiekty typu: semi-collective, zabudowa galeriowa czy tarasowa.
.png)
Fot. 2. Park w Covilhi (Portugalia)
Skąd czerpie Pani wzorce przy projektowaniu?
Jestem zafascynowana Portugalią, w której byłam przez pół roku, a dokładnie na trzecim roku, na wymianie międzyuczelnianej w ramach programu LLP Erasmus. Bryły budynków są tam proste, stosuje się minimalistyczne formy, unika ekstrawagancji. W Portugalii wraz z kilkoma osobami stworzyłam projekt koncepcyjny, którego idea polegała na wykreowaniu przestrzeni o funkcji publicznej i rekreacyjno-parkowej na wzgórzu. Zaprojektowaliśmy niewielką halę sportową, która wcinała się we wzgórze i wtapiała w otoczenie przez to, że pokryta była tarasem porośniętym trawą, po której można chodzić.
Fot. 3. Elektrownia w Radomiu
Który ze stworzonych przez Panią projektów jest tym ulubionym?
Projekt inżynierski, dotyczący rewitalizacji przestrzeni oraz budynku elektrowni w Radomiu. Obecnie obiekt zajmuje Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej. Zaproponowałam, by rozbudować budynek i stworzyć tam kino studyjne oraz warsztaty dźwięku i obrazu. Chciałam, żeby obiekt, który ma mieścić w sobie centrum sztuk wizualnych, ukrytą wewnątrz funkcję zdradzał poprzez formą zewnętrzną. Zaproponowałam zmianę zabytkowej tkanki obiektu, dobudowaną część zaplanowałam pokryć systemem nowoczesnej ściany pikselowej. W dzień płytki absorbują promienie słoneczne, by nocą oddać energię w postaci ferii barw. Według mojego projektu, wewnątrz znajdować się będą sale kinowe, przestrzenie warsztatowe, fotograficzne, do grafiki komputerowej, malarstwa.
Pani projekty często dotyczą obszarów poprzemysłowych. Dlaczego te tereny wzbudzają Pani zainteresowanie?
Łatwo dostrzec piękno wodrestaurowanej kamienicy czy zabytkowym kościele, trudniej je zobaczyć w przypadku obiektów zniszczonych, dawnych fabryk, miejsc, które kiedyś tętniły życiem, a dziś opuszczone popadają w ruinę. Wiele z budynków na terenach poprzemysłowych warto zachować, a nie burzyć tylko po to, by mieć kolejny teren pod nową inwestycję. To miejsca z bogatą historią i nierzadko ogromnym potencjałem.
Jaki jest projekt-marzenie, który chciałaby Pani stworzyć?
Podczas studiów zajmowałam się głównie niewielkimi w skali obiektami, bardzo chciałabym spróbować sił w projekcie budynku wysokiego, który z pewnością byłby wyzwaniem zarówno pod względem samej formy architektonicznej, jak i rozwiązań konstrukcyjnych czy nowoczesnych rozwiązań technologicznych i materiałowych.
Źródło: „Krakowski Rynek Nieruchomości” nr 11/2012 | 2012-06-18
Czy ten artykuł był dla Ciebie interesujący?
Komentarze (0)
Pokaż wszystkie komentarze (0)