Kolor na elewacji

Dobrze wykonana elewacja powinna przetrwać lata. Jeżeli więc dokonamy niewłaściwego wyboru koloru tynku, nie zgramy go z barwą dachówki, z rynnami, ze stolarką okienną i drzwiową oraz z innymi elementami, które współtworzą fasadę domu (elementy drewniane, kamienne, okładziny ceramiczne itp.) będziemy skazani na oglądanie nieudanej całości przez dni, miesiące i lata, aż do remontu.

Kolorowy zawrót głowy – tak można określić rynkową ofertę tynków i farb elewacyjnych. Wystarczy wspomnieć, że firma Atlas w swojej ofercie ma bez mała 700 kolorów tynków o nazwie Cermit i farb elewacyjnych Arkol. Jest to cała rodzina tynków i farb akrylowych, silikatowych i silikonowych, a także tynków mineralnych, cieszących się – jako najtańsze – największą popularnością. Ta bogata paleta barw stwarza inwestorowi olbrzymie możliwości dowolnego kształtowania estetyki i wyglądu elewacji, przy zachowaniu bardzo wysokich parametrów technicznych.

Mało tego, dla szczególnie wymagających klientów, którym 700 kolorów to za mało i chcą stworzyć ten jeden własny, wymarzony, Atlas proponuje specjalną odmianę tynku akrylowego do barwienia w masie. Jest więc w czym wybierać, pozostaje tylko kwestia takiego doboru barw dla naszego domu, aby razem z innymi elementami stworzyły harmonijną całość.

Kolor może posłużyć do podkreślenia bryły całego budynku lub poszczególnych jego elementów. Obecnie inwestorzy najczęściej decydują się na jasną, pastelową barwę, spośród których dominuje żółta. Wydaje się ona neutralna i ciepła, a zarazem bardziej przyjazna niż królująca do niedawna biel, której główną wadą jest to, że się szybko brudzi. Chociaż nadal istnieje duża grupa fanów „małego białego domku”.

Jeśli chcemy uzyskać jasną elewację, należy zastosować farby elewacyjne lub tynki mineralne, które produkowane są tylko w barwach pastelowych, np. Atlas Cermit (Atlas oferuje tu 41 kolorów), o fakturze baranka lub kornika. Natomiast jeśli chcemy podkreślić strukturę tynku czy detal budynku, posłużmy się farbą Arkol lub tynkami akrylowymi Cermit N i R o zdecydowanie mocniejszych barwach. Eksponować można w ten sposób portale, gzymsy, balkony oraz elementy rzeźbiarskie elewacji budynku. W zabudowie, wykonanej systemem wielkopłytowym, charakterystyczne jest wydobywanie intensywniejszą barwą takich elementów, jak loggie, balkony lub piony w ścianach poprzecznych.

Barwy nasycone, żywe, mocno kontrastujące ze sobą są raczej dla odważnych. Co prawda wyróżniają one dom z otoczenia, podkreślają oryginalność elewacji i kształt domu, zbyt drażniące mogą jednak mieć negatywny wpływ na nasze samopoczucie. Taki dom jest widoczny z daleka i przyciąga wzrok, co nie zawsze jest korzystne. Z drugiej jednak strony żywa, kolorowa elewacja dodaje wesołego charakteru nie tylko samemu domowi, ale i otoczeniu. Nasycona i zdecydowana barwa elewacji sprawdza się tym lepiej, im prostsza jest bryła domu i im mniej jest w niej detali architektonicznych. Jeśli zaś architektura jest bogata i urozmaicona, to spokojny kolor ścian będzie zdecydowanie lepszym tłem dla szczegółów.

Projektowanie ciemnej kolorystyki elewacji, zwłaszcza na ścianach o dużej powierzchni, nie jest korzystne. Elewacja nie powinna absorbować więcej niż 20 proc. energii promieniowania słonecznego (warunek ten spełniają jasne pastelowe elewacje). Pochłanianie większej ilości promieniowania słonecznego powoduje nadmierne nagrzewanie się ściany latem i większe jej wychłodzenie zimą. W efekcie, w warstwie tynku pojawia się dodatkowe naprężenie termiczne, przez co rośnie ryzyko uszkodzenia elewacji.

Najważniejszym zestawieniem kolorów dla wyglądu domu jest barwa elewacji i dachu. Pokrycia dachowe występują w zdecydowanie węższej gamie kolorystycznej niż farby i tynki elewacyjne, dlatego dobrze jest zapoznać się z ofertą producentów materiałów dachowych. Zbyt ciemny dach w kontraście do elewacji może wyglądać za ciężko. Im mniejsza przeciwwaga kolorów ścian i dachu, tym dom wyglądać będzie naturalniej i lżej.

Jednocześnie wybrać należy kolor pozostałych elementów, które wpływają na wygląd całości, a mianowicie stolarki okiennej, cokołu, bramy garażowej, ogrodzenia, rynien, schodów i podestu. Odbieranie barw jest rzeczą bardzo subiektywną, ufajmy więc przede wszystkim własnym oczom, podpatrując wykończone już domy i rozwiązania. Dzięki nowoczesnym technikom komputerowym możemy sami zaprojektować kolorystykę domu i zobaczyć efekty, co ułatwi nam podjęcie decyzji. Atlas na swoich stronach internetowych www.atlas.com.pl w "Atlasie Architekta", umożliwia każdemu zaprojektowanie kolorystyki własnego domu.

Przed zakupieniem materiałów na całą elewację, dobrze jest wykonać próbę, która polega na otynkowaniu lub pomalowaniu około 0,5-1 m kw. powierzchni elewacji. Uzyskany kolor należy obejrzeć kilkakrotnie o różnych porach dnia, przy różnym oświetleniu. Identyczne próbki na ścianie północnej i południowej, oceniane w dzień słoneczny i pochmurny, będą wyglądały inaczej. Najlepiej wykonać i porównać dwie lub trzy różne próbki wstępnie wybranych zestawów kolorów.

Powszechnie wiadomo, że różne barwy wywołują różne reakcje u odbiorcy. Na przykład czerwony czy pomarańczowy podnieca i wzmaga aktywność, zielony natomiast uspakaja, wprowadza nastrój odprężenia. Mając to na uwadze, projektanci starają się uzyskiwać kolorystykę odpowiadającą charakterowi i funkcji domów i ich wnętrz, czy całych zespołów obiektów. Wrażenie przybliżenia przez kolory ciemne, a oddalania przez jasne, daje możliwość zmiany wrażeń przestrzennych w zamierzony sposób. Dla uzyskania pozornego podwyższenia budynku, wystarczy zastosować wyraźne rozjaśnienie barwy budynku ku górze w dowolnej technice wykończenia elewacji. Za pomocą barw możemy też nadawać odpowiednie proporcje elementom elewacji. Przykładem może być fasada budynku, której okna w naszym przekonaniu są za małe. Dobierając określone kolory stolarki okiennej i tła wokół okien, możemy zapobiec niekorzystnemu wrażeniu lub je pogłębić. Świadomość oddziaływania barw i umiejętność wykorzystania zjawisk z tym związanych ma duże znaczenie podczas projektowania, czy rewaloryzacji zespołów zabudowy. Jeśli nie mamy w tym kierunku żadnych zdolności, zwróćmy się lepiej po poradę do fachowca – architekta lub projektanta.

I jeszcze jedno – przy podejmowaniu decyzji o kolorze elewacji naszego domu, powinniśmy wziąć pod uwagę otoczenie, w jakim stoi budynek – jego okolicę, sąsiednie zabudowania, tradycje budowlane, jakie dominują w danym terenie. Żeby nasz dom – chociaż sam w sobie niezwykle atrakcyjny – nie spełniał roli kwiatka do kożucha.

Spoiwem w mineralnych zaprawach tynkarskich jest cement odpowiednio wysokiej marki, dzięki czemu możliwe jest uzyskanie jedynie jasnych, pastelowych kolorów tych tynków. Zbyt duża ilość pigmentu powodowałaby bowiem zmniejszenie wytrzymałości materiału. Tynki mineralne są produkowane w postaci suchych mieszanek na bazie kruszywa kwarcowego i marmurowego o grubości ziarna do 1,5 mm, 2 mm lub 3 mm. Zaprawę przygotowuje się, wsypując do wody całą zawartość worka i mieszając do uzyskania żądanej konsystencji.

Jeżeli chcemy położyć tynk mineralny i jednocześnie otrzymać intensywny kolor elewacji, zastosujmy specjalny, pozbawiony pigmentu tynk do malowania, który jest tańszy od tynku kolorowego i później pomalujmy go. Malowanie tynku można rozpocząć po upływie około 2-6 tygodni od jego nałożenia. Stosując farbę silikatową, czynność tę można rozpocząć po wyschnięciu tynku, jednak nie wcześniej niż po upływie 48 godzin od nałożenia.

Trudne do usunięcia resztki związanej już zaprawy można zmyć środkiem do usuwania pozostałości po cemencie Atlas Szop.

Tynki akrylowe produkowane są na bazie wodnej dyspersji żywic syntetycznych i kruszywa dolomitowego o grubości ziarna do 1,5 mm, 2 mm i 3 mm. Oferowane są w postaci gotowej do użycia pasty. Należy ją jedynie przemieszać w celu ujednolicenia konsystencji. Jest to produkt wydajny, bardzo wygodny i łatwy w użyciu. Żywica akrylowa pozwala bez szkody dla ich wytrzymałości na barwienie tynków na dowolny kolor. Tynki akrylowe charakteryzującą się dużą odpornością na wszelkiego rodzaju uszkodzenia mechaniczne. Odznaczają się mniejszą trwałością niż tynki mineralne – od momentu naniesienia ich na powierzchnię ściany pod wpływem promieniowania ultrafioletowego zaczynają się starzeć (tynki mineralne wraz z upływem czasu, na skutek procesu karbonizacji wapna, zyskują na trwałości).

Tynki silikatowe i silikonowe to najwyższa klasa wśród zapraw tynkarskich. Są one dostępne w postaci gotowej do użycia masy, produkowanej na bazie szkła wodnego i kruszywa marmurowego oraz żywicy krzemoorganicznej i kruszywa dolomitowego. Tynki te tworzą trwałą powierzchnię, o wysokiej elastyczności, przepuszczającą parę wodną, przez co pozwalają ścianie oddychać (w odróżnieniu od tynków akrylowych). Są odporne na zmywanie oraz na korozję biologiczną, ponieważ zawierają środki ograniczające rozwój grzybów i pleśni na powierzchni tynku.

Tynk silikonowy ma ponadto zdolność samooczyszczania pod wpływem opadów atmosferycznych, co powoduje, że zanieczyszczenia spływają po nim wraz z wodą. Tynki te są dostępne w dwóch fakturach: nakrapianej, o grubości ziarna do 1,5 mm i do 2 mm oraz rustykalnej, o grubości ziarna do 2 mm.

Czy ten artykuł był dla Ciebie interesujący?