Oddając grunt w użytkowanie wieczyste, gmina zawiera z przyszłym użytkownikiem wieczystym umowę. Umowa ta ustala sposób i termin zagospodarowania nieruchomości gruntowej, w tym termin zabudowy – zgodnie z celem, na który nieruchomość ta została oddana w użytkowanie wieczyste.
Oddając grunt w użytkowanie wieczyste, gmina zawiera z przyszłym użytkownikiem wieczystym umowę. Umowa ta, zgodnie z art. 62 ust.1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustala sposób i termin zagospodarowania nieruchomości gruntowej, w tym termin zabudowy – zgodnie z celem, na który nieruchomość ta została oddana w użytkowanie wieczyste. Skoro zatem określenie terminu zagospodarowania nieruchomości oddanych w użytkowanie wieczyste zostało przez ustawodawcę zastrzeżone do treści umowy, to zmiana tego terminu może być dokonana wyłącznie w tej samej formie.
Jeżeli w umowie o oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste zastrzeżono, że zagospodarowanie tejże nieruchomości ma polegać na zabudowie nieruchomości, terminem zagospodarowania jest termin, w którym budowa ma być rozpoczęta lub w którym ma zostać zakończona. Ustawa o gospodarce nieruchomościami definiuje pojęcie rozpoczęcia i zakończenia budowy. Zgodnie z art. 62 ust.3 ustawy, rozpoczęcie budowy oznacza wybudowanie fundamentów, natomiast zakończenie budowy to wybudowanie budynku w stanie surowym zamkniętym. Ustawa przewiduje ponadto możliwość przedłużenia terminu na zagospodarowanie gruntu. Przedłużenie terminu może jednak nastąpić wyłącznie na wniosek użytkownika, w którym wskaże on, że niedotrzymanie terminu zagospodarowania wynikało z przyczyn od niego niezależnych.
Jeśli użytkownik nie dotrzyma terminu zagospodarowania gruntu, musi liczyć się z negatywnymi konsekwencjami swoich zaniedbań. Skutki te reguluje art. 63 omawianej ustawy, zgodnie z którym w takim przypadku wójt (burmistrz, prezydent miasta) wydaje decyzję ustalającą dodatkową opłatę roczną. Wysokość opłaty rocznej stanowi 10 proc. wartości nieruchomości gruntowej określonej na dzień ustalenia opłaty za pierwszy rok. Za każdy następny rok opłata podlega zwiększeniu o dalsze 10 proc. tej wartości.
Istotne jest jednak, że ta dodatkowa opłata nie musi być naliczana bezpośrednio po upływie terminu do zagospodarowania nieruchomości, ani też po upływie terminu przedłużonego na wniosek samego użytkownika wieczystego. Do organu bowiem należy decyzja, czy dodatkową opłatę nakładać od razu po upływie terminu do zagospodarowania nieruchomości, czy też wyznaczyć użytkownikowi dodatkowy termin, a dopiero po jego bezskutecznym upływie ustalić tę dodatkową opłatę.
W razie, gdy użytkownik nie ureguluje tej dodatkowej opłaty, gmina nie może jednak dochodzić zapłaty tej kwoty na drodze sądowej. W tej kwestii wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z 18 grudnia 2008 r. (III CZP 116/08), który orzekł, że droga sadowa jest w takim przypadku niedopuszczalna.
Opłata dodatkowa roczna, nałożona przez gminę na mocy art. 63 ust.1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, jest swoistą sankcją typu finansowego, która dotyka użytkownika wieczystego. Co więcej, decyzja nakładająca dodatkową opłatę ma charakter uznaniowy. Te okoliczności przemawiają przeciwko cywilnoprawnemu charakterowi roszczenia zapłaty tej kwoty. Należy wskazać, że poprzez uznaniowy charakter decyzji o nałożeniu opłaty dodatkowej, gmina uzyskuje pozycję podmiotu działającego z mocy swej władzy zwierzchniej.
Mimo że zarówno samo użytkowanie wieczyste, jak i opłata za nie są instytucją prawa cywilnego, to już forma decyzji administracyjnej, nakładająca sankcję w postaci opłaty dodatkowej, oraz brak odesłania na grunt postępowania przed sądem powszechnym dla kwestionowania faktu nałożenia lub sposobu naliczenia tej opłaty, wykluczają przyjęcie jej cywilnoprawnego charakteru.
Źródło: KRN.pl | 2009-05-21
Czy ten artykuł był dla Ciebie interesujący?
powrót do listy artykułów
Artykuły
Komentarze (0)
Pokaż wszystkie komentarze (0)