Doprecyzowanie definicji budowli narciarskich

Ten projekt ustawy ma na celu doprecyzowanie pojęcia „budowla narciarska”. Powodem zmian są problemy interpretacyjne oraz nierówne traktowanie inwestorów w zależności od gminy, w której znajduje się kolej lub wyciąg.

Jednymi z najistotniejszych problemów dla rozwoju turystyki w Polsce są istniejące regulacje prawne, które powodują, że proces inwestycyjno-budowlany jest skomplikowany, uciążliwy i nieprzewidywalny dla inwestorów. Istotną barierą wskazywaną przez przedstawicieli samorządu terytorialnego, branży turystycznej, a także inwestorów są kwestie ustalania wymiaru podatków od budowli, w szczególności wyciągów narciarskich i kolei linowych. Zawarta w art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane definicja budowli w odniesieniu do kolei linowych i wyciągów narciarskich nie pozwala na jej jednoznaczną interpretację. Należy podkreślić, iż definicja ta jest wykorzystywana również w prawie podatkowym i powoduje poważne trudności przedsiębiorców w prawidłowym ustaleniu przedmiotu i podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, w tym kolei linowych i wyciągów narciarskich. Obecnie przepis ten jest w sposób odmienny interpretowany przez różne organy administracyjne, w szczególności organy podatkowe, co prowadzi nie tylko do niepewności inwestorów, ale też do różnego ich traktowania w różnych miejscach w kraju w zakresie opodatkowania podatkiem od nieruchomości, co należy uznać za sytuację wysoce niepożądaną.

Zgłaszany problem polega na tym, że do roku 2010 przepisy prawa były w miarę jednolicie interpretowane – przyjmowano, że za budowlę powinno się uznawać nie całą kolej linową/wyciąg, lecz jedynie jej części budowlane, tj. fundamenty, podpory trasowe i budynki stacji. Jednakże obecnie interpretacja ta nie jest już jednolicie przyjmowana, w szczególności nie podzielił jej Naczelny Sąd Administracyjny. Prowadzi to do absurdalnej sytuacji, w której podatkiem od nieruchomości opodatkowane są takie części kolei jak lina, mechanizm napędowy czy też krzesełka i urządzenia holujące.

Wobec rozbieżnych interpretacji tego pojęcia dla organów państwowych i sądów zasadne jest rozwiązanie niniejszego problemu na poziomie ustawowym, zwłaszcza że przekłada się on na obciążenia fiskalne przedsiębiorców. Proponowana zmiana przepisów pozwoliłaby na jednoznaczne rozstrzygnięcie, iż za budowlę mogą być uznane wyłącznie części budowlane urządzeń transportu linowego, tj. budynki stacji, podpory trasowe i fundamenty. Dla przykładu, należy wskazać, że w przeszłości analogiczny spór o definicję budowli i wybór jednej z dwóch definicji przedmiotu opodatkowania – w jednym przypadku obejmującej urządzenia techniczne zamontowane na słupie budowlanym, w drugim sam słup z fundamentami – dotyczył opodatkowania elektrowni wiatrowych. Organy podatkowe dążyły do opodatkowania całej wartości elektrowni, w tym części technicznych takich jaki siłownia, transformator, sterowniki. NSA w wyrokach m.in. z 5 stycznia 2010 r. (II FSK 1101/2008) oraz z 30 lipca 2009 r. (II FSK 202/2008) zajął stanowisko przeciwne, podkreślając, że opodatkowaniu nie podlegają urządzenia techniczne montowane na budowlach. Niestety w przypadku kolei linowych NSA zajął stanowisko przeciwne, co prowadzi do nieuzasadnionego opodatkowania również takich elementów kolejki linowej, jak krzesełka wyciągu i ich wyposażenie.

Wprowadzenie postulowanych zmian będzie skutkowało rozwojem infrastruktury do uprawiania sportu i turystyki zimowej, a więc w sposób znaczący wpłynie na zwiększenie aktywności fizycznej obywateli, i tym samym poprawę kondycji i zdrowia społeczeństwa. Dzięki nowoczesnej bazie turystycznej do uprawiania sportów zimowych powstaje kapitał społeczny w postaci umiejętności integracji społeczności lokalnych, umiejętności współpracy i współdziałania biznesowego.

W zakresie skutków gospodarczych postulowane rozwiązania będę miały korzystny wpływ na rozwój turystyki i tym samym na zwiększenie wzrostu zatrudnienia w szeroko rozumianej branży turystycznej nie tylko związanej bezpośrednio z obiektami narciarskimi typu wyciągi i koleje linowe, ale zwłaszcza w branżach pokrewnych tj. hotelarstwie, gospodarstwach agroturystycznych, restauracjach, transporcie lokalnym. Istniejące przepisy podatkowe nie zachęcają do budowania nowoczesnych, kosztowniejszych urządzeń, wręcz przeciwnie zachęcają do sprowadzania do Polski wysłużonych wyciągów zza granicy. Zmiany projektowane w ustawie Prawo budowlane polegające na doprecyzowaniu pojęcia budowli narciarskich spowodują uniknięcie problemów interpretacyjnych i doprowadzą do równego traktowania inwestorów we wszystkich gminach w Polsce w zakresie zobowiązań fiskalnych dotyczących urządzeń kolei linowych w Polsce. Zmiany doprowadzą również do równego traktowania polskich podmiotów gospodarczych prowadzących działalność w zakresie eksploatacji urządzeń kolei linowych w stosunku do podmiotów z innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Z informacji uzyskanych od gestorów stacji narciarskich we Francji, Słowacji i Czechach wynika, że w państwach tych opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają wyłącznie części budowlane urządzeń kolei linowych takie jak fundamenty, podpory trasowe i budynki stacji. Istniejące obciążenia o charakterze fiskalnym ciążące na gestorach urządzeń kolei linowych w Polsce są zasadniczo wyższe, a to z kolei utrudnia im konkurowanie z podmiotami z innych państw.