Prezydent Miasta decyzją ustalił podatnikom wysokość podatku od nieruchomości, w tym od miejsca postojowego – garażu. W odwołaniu od ww. decyzji skarżący wnieśli o uchylenie jej w zakresie naliczenia podatku dotyczącego udziału w lokalu niemieszkalnym – garażu. Zakwestionowali opodatkowanie pełnej powierzchni udziału w lokalu niemieszkalnym – garażu, z uwagi na niezgodność naliczenia podatku z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2010r. Nr 95. poz. 613 ze zm.; dalej: „u.p.o.l."). Podkreślili, że ich udział we współwłasności garażu wynosi dla jednego miejsca postojowego 25,28 mkw. (1/80 z powierzchni 2022,1 mkw.). Dane te znajdują się w rejestrach. Zdaniem skarżących nie ma możliwości faktycznego wjazdu i korzystania z lokalu, gdy pojazdy przekraczają 2,20 m. Garaż ma wysokość 2,20 m mierzoną od podłoża do powierzchni sufitu, ale ta przestrzeń jest ograniczona elementami infrastruktury budynku, które ograniczają możliwość korzystania z powierzchni garażu i miejsca postojowego powyżej 2,05 m. Do obliczenia należnego podatku od nieruchomości powinno być zaliczone 50 proc. powierzchni użytkowej miejsca postojowego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta. W uzasadnieniu przytoczyło treść art. 4 ust. 2 u.p.o.l. i stanęło na stanowisku, że zarzuty odwołania są nieuprawnione w świetle rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 ze zm., dalej: „rozporządzenie"). Samorządowe Kolegium Odwoławcze wyjaśniło, że jeżeli lokal niemieszkalny, którego współwłaścicielami są skarżący, uzyskał pozwolenie na użytkowanie, to należy przyjąć, iż aby takie pozwolenie mogło zostać wydane, spełnione musiałyby zostać wymogi płynące m.in. z przepisów ww. rozporządzenia, co oznacza, że w tym zakresie wysokość garażu w świetle konstrukcji, która wynosić musi co najmniej 2,2 m. Istotne przy tym jest, że podatkowe pojecie „kondygnacji w świetle" nie może być utożsamiane z wysokością samego wjazdu do lokalu garażowego, którego wysokość zgodnie z przepisami musi wynosić 2 m (w świetle) i który to wjazd jest elementem ściany budynku. Wskazano, że pojęcie ustawy podatkowej „kondygnacji o wysokości w świetle" odpowiada budowlanemu pojęciu „wysokości w świetle konstrukcji", co oznacza, że każdy lokal niemieszkalny będący garażem wielostanowiskowym z istoty rzeczy musi mieć wysokość w świetle konstrukcji co najmniej 2,2 m, a więc podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości od pełnej powierzchni użytkowej.

Sprawa trafiła do sądu administracyjnego. Sąd pierwszej instancji przyznał rację skarżącym wyjaśniając, że organy podatkowe, bez zweryfikowania, jak wygląda przedmiot opodatkowania, założyły że, skoro budynek został wybudowany zgodnie z wymogami procedury budowlanej, to również miejsce postojowe skarżących (udział w lokalu niemieszkalnym – garażu) musi odpowiadać wymogom prawa budowlanego. Organy podatkowe nie badały, czy przestrzeń garażu, jest – jak twierdzili skarżący – ograniczona elementami infrastruktury budynku, które ograniczają możliwość korzystania z przestrzeni garażu i miejsca postojowego powyżej 2,05 m. Nie doszło w związku z tym do prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania ww. spornego przedmiotu – miejsca postojowego w garażu, a w konsekwencji, czy w odniesieniu do konkretnego miejsca postojowego, będącego we władaniu skarżących, możliwe jest zaliczenie 50 proc. powierzchni użytkowej tegoż miejsca, czy też całości jego powierzchni, mimo że skarżący kwestionowali tę ostatnią możliwość. Naczelny Sąd Administracyjny również przyznał rację skarżącym. Uznał że: podatnik, jak i organy podatkowe, w postępowaniu administracyjnym i wystąpieniach przed sądem wskazywali, że w ocenianym dla celów podatkowych pomieszczeniu garażowym znajdują się różnego rodzaju elementy infrastruktury, w postaci podciągów, instalacji elektrycznej, hydraulicznej, wodno-kanalizacyjnej, przeciwpożarowej itp. Nie ustalono i nie wyjaśniono natomiast, czy przedmioty te mają charakter konstrukcyjny, to jest, czy poprzez ewentualne włączenie w konstrukcję pomieszczenia mają wpływ na jego nieincydentalną wysokość, co może mieć znaczenie dla prawidłowego, czyli dostatecznie wszechstronnie i wnikliwie uzasadnionego, zastosowania prawa materialnego w postaci art. 4 ust. 2 u.p.o.l.