Wnioskodawca wskazał, że zawarł umowę dzierżawy, na mocy której dzierżawcy wykorzystują działkę na cele związane z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą, polegającą na prowadzeniu klubu tenisowego. Właściciel pozwolił im na wybudowanie obiektów sportowych wraz z zapleczem technicznym, w skład których wchodzi kryty kort tenisowy oraz obiekt kontenerowy. Kort tenisowy nie jest trwale połączony z gruntem, nie został bowiem wyposażony w fundament, który stanowiłby trwałe połączenie. Obiekt ten jest posadowiony na tzw. stopach fundamentowych i zabudowany konstrukcją stalową łukową. Pokrywa ją podwójna warstwa z poduszką powietrzną (z PCV) wyposażoną w system nadmuchu powłok, która utrzymuje ciśnienie powietrza pomiędzy powłokami. Obiekt posiada instalację elektryczną (oświetlenie) oraz ogrzewanie za pomocą nagrzewnicy powietrza na gaz ziemny. Ponadto kort został wyposażony w świetliki. Dwa dłuższe boki hali namiotowej otwierane są w systemie zasłonowym. Kort tenisowy, nad którym wybudowano halę, o konstrukcji wskazanej powyżej, jest pokryty trawą syntetyczną, zasypaną piaskiem kwarcowym.

Skarżący podkreślił we wniosku o interpretację, że w rozumieniu ustawy z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane kryty kort tenisowy stanowi tymczasowy obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem. Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 12 wspomnianej ustawy, pozwolenia na budowę nie wymaga wzniesienie tymczasowych obiektów budowlanych, niepołączonych trwale z gruntem i przewidzianych do rozbiórki lub przeniesienia w inne miejsce w terminie określonym w zgłoszeniu (o którym mowa w art. 30 ust. 1), ale nie później niż przed upływem 120 dni od dnia rozpoczęcia budowy (określonego w zgłoszeniu). Jednocześnie zgodnie z art. 30 ust. 1a Prawa budowlanego, inwestor zamiast dokonania zgłoszenia dotyczącego robót budowlanych, podanych w ust. 1, może wystąpić z wnioskiem o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę. Skarżący w związku z tak przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego zapytał:

1) Czy kryty kort tenisowy, o którym mowa w przedmiotowym wniosku podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości? 2) Jeśli odpowiedź na pytanie nr 1 będzie twierdząca, kto jest zobowiązany do zapłaty podatku od nieruchomości z tytułu, o którym mowa w niniejszym wniosku?

Jego zdaniem kryty kort tenisowy nie stanowi przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości. W związku z powyższym żaden podmiot nie będzie zobowiązany do uiszczenia opłaty podatkowej.

Prezydent uznał stanowisko skarżącego za nieprawidłowe i wskazał, że kryty kort tenisowy, o którym mowa we wniosku, mieści się w definicji zawartej w art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego. Zgodnie z tym przepisem, przez tymczasowy obiekt budowlany należy rozumieć obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, taki jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przykrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe.

Organ wskazał ponadto, iż uznanie danego obiektu budowlanego za tymczasowy obiekt budowlany nie wyklucza jednoczesnego zaliczenia go do budowli zgodnie z art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego. Przepis ten jest bowiem tak skonstruowany, iż za budowlę należy uznać obiekt budowlany, który nie jest budynkiem lub obiektem małej architektury.W związku z powyższym Prezydent stwierdził, że kryty kort tenisowy w rozumieniu Prawa budowlanego spełnia ustawowe kryteria.

Organ wyjaśnił również, że obiekt mieści się w definicji budowli związanej z działalnością gospodarczą, zawartej w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Zgodnie ze wskazanym przepisem, jest nią budowla będąca w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Powyższe oznacza, iż obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości, którego przedmiotem będzie obiekt kontenerowy, obciąża dzierżawcę jako władającego tym obiektem. Skarżący odwołał się od powyższej decyzji do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, ale sąd nie dopatrzył się naruszeń. Następnie właściciel gruntu złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który również nie znalazł podstaw do jej uwzględnienia i ją oddalił.