Przedmiotowe orzeczenie zostało wydane w następującym stanie faktycznym. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją wydaną na podstawie art. 49b ust. 1 ustawy prawo budowlane oraz art. 104 kodeksu postępowania administracyjnego w przedmiocie budowy garażu blaszanego bez wymaganego prawem zgłoszenia, nakazał podmiotowi X jako inwestorowi budowy garażu blaszanego, rozbiórkę przedmiotowego obiektu.

W uzasadnieniu decyzji podano m.in., że według wyjaśnień obecnego na kontroli inwestora przed rozpoczęciem budowy nie dokonano zgłoszenia u Starosty. W postępowaniu ustalono, że na nieruchomości znajduje się garaż konstrukcji stalowej, przenośny, o wymiarach 5 m x 3m. Garaż ten nie był związany z gruntem. W rozpatrywanym przypadku działka, na której zlokalizowany jest obiekt, zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego gminy objęta jest planem jako: ZL, WS, częściowo KDL, częściowo ZZ, K1, OW1.

Tereny ZL stanowią grunty leśne zaliczone do lasów gospodarczych i lasów ochronnych, dla których ustalono m.in. zakaz zabudowy kubaturowej niezwiązanej z funkcją leśną; WS - są terenami przeznaczonymi pod wody powierzchniowe, rzeki, stawy, zalewy dla których ustala się m.in. dopuszczenie gospodarki rybackiej lub wędkarskiej oraz dopuszczenie do celów rekreacyjnych, po spełnieniu odpowiednich wymogów sanitarnych; ZZ - to tereny narażone na bezpośrednie zagrożenia powodziowe, KDL - stanowią drogi. Wobec powyższego nie było możliwości zabudowy przedmiotowej działki w celach innych, poza wyznaczonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Organ uznał, że był zobligowany do wydania nakazu rozbiórki.

X i Y odwołali się od decyzji do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, ale organ ten utrzymał decyzję w mocy. Następnie X złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zarzucając przede wszystkim naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 48 ust. 1 prawa budowlanego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że do rozbiórki garażu blaszanego zobowiązany jest skarżący, podczas gdy obecnym właścicielem nieruchomości jest Y. Natomiast Y zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 48 ust. 4 prawa budowlanego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki uzasadniające rozbiórkę, podczas gdy garaż nie stanowi już własności osoby, która zbudowała go w sposób sprzeczny z prawem, a jego rozbiórka wywoła szkodę majątkową po stronie Y.

W wyniku analizy akt sprawy Sąd stwierdził, że skargi nie są uzasadnione. Sąd zauważył, że w świetle art. 52 prawa budowlanego inwestor, właściciel lub zarządca obiektu budowlanego jest obowiązany na swój koszt dokonać czynności nakazanych w decyzji, o której mowa w art. 48, art. 49b, art. 50a oraz art. 51 (tj. czynności związane z rozbiórką). Zdaniem Sądu w orzecznictwie wskazuje się, że wymienienie trzech kategorii podmiotów zobowiązanych nie oznacza, że obowiązek dokonania czynności obciąża te podmioty solidarnie. Kolejność podmiotów wskazanych w powołanym przepisie nie jest przypadkowa. Przyjmuje się, że w pierwszej kolejności zobowiązany do dokonania czynności nakazanych w decyzji jest inwestor. Sąd podkreślił, że obowiązek inwestora jest wyłączony, jeżeli nie będzie miał on możliwości dokonania rozbiórki lub jeżeli inwestor już nie istnieje. Sąd również przywołał wyrok WSA w Gdańsku z dnia 12 czerwca 2019 r., sygn. II SA/Gd 40/19, Zasadność obciążenia obowiązkiem rozbiórki inwestora będzie mieć miejsce, gdy po wybudowaniu obiektów inwestor utraci wprawdzie prawo własności nieruchomości, na której zostały one posadowione, lecz nadal będzie miał on możliwość dokonania rozbiórki.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 11 października 2019 r. II SA/Gl 19/19

Kancelaria Janowski Markiewicz

[ powrót ]