Wójt Gminy Ł. wydał decyzję, w której orzekł o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla zabudowy usługowej w postaci budowy placu zabaw, o zmianie sposobu użytkowania budynku hydroforni na budynek świetlicy wiejskiej wraz z przebudową i nadbudową budynku oraz o urządzeniu boiska ziemnego sportowego. Odwołanie od tej decyzji wnieśli mieszkańcy gminy. Zarzucili jej naruszenie art. 108 par. 1 K.p.a. w zakresie nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, naruszenie Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, poprzez brak informacji o szczegółowym usytuowaniu planowanej inwestycji względem nieruchomości sąsiedniej, spowodowanie inwestycją uciążliwości dla nieruchomości sąsiedniej, w postaci nadmiernych hałasów oraz niszczenia mienia, obniżenie komfortu życia i wypoczynku oraz naruszenie Kodeksu Prawa Kanonicznego poprzez zlokalizowanie inwestycji na terenie, na którym znajduje się kapliczka stanowiąca miejsce kultu religijnego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze po rozpoznaniu odwołania orzekło o uchyleniu rygoru natychmiastowej wykonalności, a w pozostałym zakresie utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Kolegium podkreśliło spełnienie ustawowych przesłanek do wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz związany charakter decyzji. Inwestor spełnił wymogi prawidłowo złożonego wniosku, a dla terenu objętego wnioskiem nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, co oznacza, że zrealizowanie celu publicznego wymagało uzyskania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji o takim charakterze. Projekt decyzji został poddany wymaganym uzgodnieniom, a charakter inwestycji nie pozwala dopatrzeć się zagrożeń dla interesów osób trzecich na skutek realizacji inwestycji, chronionych na etapie decyzji lokalizacyjnej. Organ II instancji podkreślił, że w decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego nie przesądza się konkretnie o usytuowaniu obiektów od granic nieruchomości, a kwestia zachowania normatywnych odległości tych obiektów od granic nieruchomości będzie przedmiotem badania na etapie pozwolenia na budowę.

Sprawa trafiła do sądu administracyjnego. WSA skargę oddalił, ponieważ zaskarżona decyzja została wydana z poszanowaniem norm prawnych, mających w sprawie zastosowanie natomiast sprecyzowane w skardze zarzuty błędnego pominięcia norm prawnych wskazanych w zarzutach skargi, odnoszą się do przepisów prawa niemających zastosowania w sprawach o lokalizację inwestycji celu publicznego.

Wbrew zarzutom skarżących, zamierzenie objęte wnioskiem było zgodne z przepisami odrębnymi, a zatem nie było podstaw do odmowy ustalenia lokalizacji inwestycji. Przepisy odrębne, o których mowa w art. 56 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, to przepisy prawa powszechnie obowiązującego, zawarte w innych ustawach, w zakresie odnoszącym się do warunków czy zasad zagospodarowania terenu. Nie są to zatem przepisy aktów prawnych, w ogóle niezwiązanych z zagospodarowaniem terenu, a regulujących odmienne kwestie, oderwane od problematyki określającej zasady lokalizowania inwestycji. Powoływanie się zatem przez skarżących na kanony Kodeksu Prawa Kanonicznego, jako na przeszkodę dla ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jest całkowicie nietrafne. Kodeks Prawa Kanonicznego jest zbiorem praw Kościoła katolickiego, określającym funkcjonowanie Kościoła, prawa oraz obowiązki duchownych i świeckich, sposób zarządzania Kościołem, jego strukturę, elementarne przepisy liturgiczne. Normy Kodeksu Prawa Kanonicznego są normami niemającymi w ogóle zastosowania w postępowaniach administracyjnych prowadzonych przez organy administracji publicznej w oparciu o powszechnie obowiązujące przepisy prawa publicznego.

Sąd z urzędu nie dopatrzył się sprzeczności lokalizacji inwestycji z przepisami ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2013r. poz. 1169 ze zm.). Z przepisów tej ustawy nie wynika obowiązek uzgadniania z kościelnymi osobami prawnymi zamiaru lokalizacji inwestycji celu publicznego na terenie, na którym, czy w pobliżu którego, usytuowana jest kapliczka służąca lokalnemu kultowi religijnemu. Budownictwo sakralne, jak wynika z tej ustawy, obejmuje kościoły i kaplice wybudowane przez Kościół i jego osoby prawne a inwestycje sakralne i kościelne podlegają ogólnie obowiązującym przepisom o planowaniu przestrzennym i prawa budowalnego. Służąca kultywowaniu obrzędów religijnych (wspólnej modlitwie) przydrożna kapliczka, nie mogła zatem stanowić przeszkody dla zamiaru realizacji inwestycji opisanej wnioskiem.