W przedmiotowej sprawie prezydent Warszawy wypowiedział dotychczasową wysokość opłaty z tytułu prawa użytkowania wieczystego lokalu, w którym mieściła się kancelaria prawna. Pismo z tą decyzją zaadresowano na prywatny adres jednego z prowadzących kancelarię. Drugi prowadzący zmarł i udział po nim odziedziczyły dzieci. W wypowiedzeniu zawarto też prośbę o dostarczenie do Wydziału Nieruchomości postanowienia o nabyciu praw spadkowych po zmarłej.

Przesyłka zwrócona została do Urzędu Dzielnicy z adnotacją „zwrot, nie podjęto w terminie". Na przesyłce doręczający dokonał adnotacji „mieszkanie zamknięte, awizo w skrzynce, awizowano w Urzędzie Poczty". Została dokonana kolejna adnotacja „awizowano powtórnie".

Do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wpłynął wniosek adresatów decyzji o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o uznanie, że podwyższenie opłaty z tytułu prawa użytkowania wieczystego jest nieuzasadnione wraz z wnioskiem w tym zakresie. W uzasadnieniu wnioskodawcy wskazali, że wypowiedzenie zostało skierowane na adres zamieszkania C. S., chociaż powinno być skierowane na adres prowadzenia działalności, a tym samym adres nieruchomości, której dotyczy wypowiedzenie wysokości opłaty. SKO terminu jednak nie przywróciło, twierdząc, że wypowiedzenie doręczono zgodnie z art. 44 k.p.a., czyli jako doręczenie zastępcze.

Sprawa trafiła do WSA. Skarżący podnieśli, że właściciele lokalu, prowadzący i spadkobierczynie po drugim prowadzącym, nie otrzymali od organu wypowiedzenia wysokości opłaty rocznej ani żadnej innej informacji o zmianie jej wysokości. Wypowiedzenie to nie zostało im doręczone. Organ uniemożliwił udział w postępowaniu spadkobierczyniom, kierując pismo wyłącznie do ich ojca. Wskazane pismo zostało zaadresowane do „C. S. oraz do spadkobierców po J. S.". W ocenie skarżących pismo powinno zostać wysłane osobno do C. S. i każdego z pozostałych współwłaścicieli. Każda bowiem z tych osób była uprawniona do kwestionowania wysokości opłaty i miała prawo do zapoznania się z treścią wypowiedzenia.

W dalszej części skarżący wskazali, że wypowiedzenie zostało skierowane na adres miejsca zameldowania C. S., nie zaś na adres będący zarówno adresem jego miejsca pracy, jak i lokalu, którego dotyczy wypowiedzenie. W obliczu utrwalonego w doktrynie i orzecznictwie poglądu co do różnicy między miejscem zamieszkania, a zameldowania, poprzestanie na skierowaniu pisma na adres miejsca zameldowania jest dowodem na to, że organ w ogóle nie dbał o to, czy skarżący pismo otrzyma. Gmina musiała mieć wiedzę, gdzie C. S. prowadzi swoją działalność i w jakim celu wykorzystuje lokal, którego dotyczy wypowiedzenie wysokości opłaty. Skarżący nie zgodzili się z ustaleniem organu, że wypowiedzenie doręczono C. S. w trybie przepisu art. 44 k.p.a.

W ocenie Sądu, wypowiedzenie powinno zostać skierowane i doręczone odrębnie każdemu ze współużytkowników wieczystych, aby można było mówić o skutecznym wypowiedzeniu dotychczasowej wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego. Nie jest wystarczające – dla skutecznego doręczenia – skierowanie wypowiedzenia i wysłanie go do jednego ze współwłaścicieli i współużytkowników wieczystych. Pamiętać należy przy tym, że doręczenie wypowiedzenia otwiera każdemu ze współużytkowników wieczystych możliwość złożenia wniosku o ustalenie, czy podwyższenie opłaty jest nieuzasadnione lub jest uzasadnione w innej wysokości. Brak skutecznego doręczenia wypowiedzenia powoduje zatem, że nie otwierają się żadne terminy.

Wskazania wymaga też na gruncie tej sprawy, że Sąd Najwyższy w dniu 14 maja 2014 r. sygn. akt III CZP 19/14 podjął uchwałę, zgodnie z którą opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego, związanego z prawem własności wyodrębnionego lokalu mieszkalnego, powinna być wypowiedziana w całości wszystkim współwłaścicielom tego lokalu (art. 78 ust. 1 u.g.n.).

NSA oceniając sprawę, uznał, że przedwczesne jest przywracanie terminu do odwołania, skoro decyzja jako niedoręczona wszystkim adresatom, nie wywołuje skutków prawnych.